جامعه پویا -سریال از سرنوشت 3 که ماجرای زندگی دو کودک پرورشگاهی است طرفداران زیادی پیدا کرده است. حالا خبرگزاری فارس با نویسندگان این سریال مصاحبه کرده و در توصیحات خود پرده از رازی از این سریال برداشتند. یکی از شخصیت های این سریال واقعی است.
خلاصه گفت و گو با محمود سلطانی ،روح الله صدیقی و مسعود کرمی سه نویسنده سریال از سرنوشت را اینجا بخوانید.
برای نگارش این سریال در فضای پرورشگاه قرار گرفته بودید یا لازم نبود چنین کاری انجام شود؟
-محمود سلطانی: بر اساس گفت و گویی که ۶ سال پیش یا بیشتر در فضای مجازی خواندم با پسری به نام ظفر آشنا شدم. او در پرورشگاه بزرگ شده بود و حالا وکیل موفقی است و همین شد که این مصاحبه توجهم را جلب کرد و ایده اصلی سریال اینطور شکل گرفت. ظفر در پرورشگاه بزرگ شده و پدر و مادر نداشته و همانجا به رفاقتی که در پرورشگاه بین او و یکی از بچه های آنجا شکل گرفته بود اشاره کرده بود و این آغاز شکل گیری از سرنوشت بود. از آن به بعد توجهم به پرورشگاه و بچه های یتیم بیشتر جلب شد و وقتی که رسما با آقای صدیقی و کرمی و خانم خسروآبادی شروع به نگارش کردیم نیاز داشتیم هر کداممان با روحیات بچه های پرورشگاهی آشنا شویم. یک محققی پژوهش و تحقیقاتش را در اختیار ما گذاشت و ما خواندیم و خیلی موارد از جمله زیستی که بچه های پرورشگاه دارند، روحیه، رفتار، دغدغه هایشان را تا حدی متوجه شدیم.
به صورت شخصی هرکدام از ما سری به پرورشگاه ها زدیم تا از نزدیک بیشتر این فضا را بشناسیم که البته مدلی که برایش پیدا کردیم مدلی است که یوسف اصلانی که بچه های پرورشگاهی را نگهداری می کند پیش گرفته بود. او اسم محیطش را خونه گذاشته و بچه ها هم درآنجا همدیگر را داداش صدا می کنند و محیط آنجا بیشتر از اینکه شبیه جای سازمانی باشد یادآور یک خانه بزرگ است. همین ایده را به ما داد که کاراکتری مثل آقای اصلانی را در سریال داشته باشیم مثل خاکپور که مثل او رفتار کند.
محمود سلطانی: شخصیت ظفر را به عنوان یک وکیل در فصل سه داشتیم اما خب خیلی به ریز جزئیات این شخصیت ورود نکردیم و بیشتر نقش فرعی در قالب وکیل هاشم داشت.
موضوعی که وجود دارد هاشم و سهراب دو پسر پرورشگاهی هستند که در رفتار و گفتار کاملاً با هم در تضاد هستند. چنین رفتاری از کودکی در این دو کودک وجود داشت و دیده می شد. هدف از طراحی این تضاد در این دو شخصیت چه بود؟
-کرمی: همینطور است. خیلی وقت ها در رفاقت ها می بینیم شخصیت های متضاد و قطب های متضاد همدیگر را جذب می کنند و اینجا هاشم یک شخصیت برونگرای شوخ طبع و بلندپرواز است در حالیکه سهراب برعکس او یک شخصیت درونگرا واقع نگر و منطقی و سخت کوش است و این تفاوت از کودکی هست و در نوجوانی پررنگ تر می شود و در نهایت در جوانی به اوج می رسد. اما این تفاوت ها و تضادها باعث نمی شود که رفاقت این دو به هم بریزد. آنها براساس همین تفاوت ها دچار چالش می شوند اما در نهایت رفاقت را انتخاب می کنند و کنار همدیگر می مانند. این شکل از همراهی کلید موفقیت زوج های داستانی است و اغلب زوج های داستانی در آثار نمایشی چنین تضادی دارند و براساس تضادی که هست این شخصیت ها جذاب می شوند و مکمل هم شده و در کنار یکدیگر قرار می گیرند. برای همین همه ما نویسنده ها حین نگارش روی خط همین تضادها پیش می رفتیم که این ایجاد طنازی می کند و جذابیت را افزایش می دهد و هم اینکه باعث چالش بین شخصیت ها می شود.
برای این که تفاوتی بین قصه های شما و سایر قصه هایی که تا به حال درباره کودک های پرورشگاهی و بی سرپرست دیدیم وجود داشته باشد چه کردید و از چه عنصری در داستان بهره بردید؟
-صدیقی: زمانی که ما قصه ها را طراحی می‌کردیم و می‌نوشتیم نمی دانم سریال بچه مهندس در چه مرحله‌ای بود، اما قطعاً به نگارش و ساخت نرسیده بود و ما ندیده بودیم و حتی از وجود چنین سریالی نیز بی اطلاع بودیم که بخواهیم قصه هایمان را مثل آن سریال بنویسیم. تقریباً پنج سال پیش بود که طراحی این سریال را شروع کردیم و فیلمنامه ما بعد از ۲ سال آماده و تحویل داده شد. برای همین خبری از آن سریال نداشتیم اما سریال های دیگری که درباره بچه های بی سرپرست ساخته شده باشد در ذهنم نیست. یعنی ما الگویی نداشتیم که بگوییم مثل آن بشویم یا نشویم یا چه چیزهایی خوب بوده یا بد بوده و فکر می کردیم که ایده مان خیلی جدید است.
از آنجایی که این قصه ها همیشه مخاطب خود را دارند فکر می کنید تا چه زمانی می توانید «از سرنوشت» را ادامه دهید و اساساً قصه ای که طراحی کردید چقدر پتانسیل دارد تا در چند فصل نیز ساخته شود و آیا با ادامه دادن آن از موفقیتش کم نمی شود؟
-محمود سلطانی: با توجه به اینکه قصه ما قصه سرگذشت دو پسربچه است و از ۱۰ سالگی به بالا رقم خورده و دارای پتانسیل بسیار قوی است تا جایی که بشود به کاراکتر این دو پرداخت و موارد مختلف زندگیشان را بررسی کرد می شود قصه ها را ادامه داد و قوی تر جلو رفت. اما تشخیص این که ادامه‌اش باعث ضعیف شدنش شود، کار سختی نیست. تا زمانی که خود شخصیت ها به ما قصه بدهند می تواند ادامه داشته باشد. چون بعد از مدتی که شما قصه ای را طراحی می کنید خود کاراکترها در ذهن شما حرکت می کنند و داستان آفرینی به وجود می آید. تا زمانی که تشخیص بدهیم این علاقه مندی در ما وجود دارد و قصه هایی که به ذهنمان می رسند قصه های جذابی هستند و ابعادی ناگفته و پنهان از کاراکتر را بازگو می کنند که می‌توانند در طول و عرض حرکت کنند این کار را ادامه خواهیم داد. الان سیاست روز دنیا هم بر اساس فصل های متمادی است و به بازخورد تماشاگر نیز دقت می شود هر چقدر فصل ها بیشتر مورد استقبال مخاطب قرار بگیرد و تماشاگر بیشتری پیدا کند ادامه خواهیم داد. طبیعتا هر فصل تماشاگرش را داشت و هر سه فصل مورد استقبال قرار گرفت و دوست داریم این کار را ادامه دهیم و خیالش را داریم که فصل چهارمی هم داشته باشیم.